در شیوه دیگری که شیوه جریان هوا نام دارد به فرد توصیه می­ شود تا نفس عمیقی بکشد و اجازه دهد در هنگام سخن گفتن هوا بیرون بیاید. این کار به او کمک می­ کند تا گفتارش روان شود. به بعضی از کسانی که گرفتار لکنت هستند می­آموزند تا خودشان به گیر کردن زبانشان پی برده و از آن جلوگیری کنند؛ این امر به آن ها کمک ‌می‌کنند تا ‌به این آگاهی برسند که تکان دادن سر و دست، فشردن ماهیچه­های صورت، بستن چشم، به تأخیر انداختن کلمه­های ترس­آور و مانند این ها تأثیری در روانی گفتار آن ها ندارند و فقط از روانی گفتار و جریان طبیعی کلمات جلوگیری ‌می‌کنند.بیشتر متخصصان گفتار و زبان تلاش ‌می‌کنند نگرش و نگرانی­های فرد را ‌در مورد شیوه گفتار تغییر دهد. گروهی از کسانی که لکنت دارند می­گویند که لب­هایشان در هنگام سخن گفتن باز نمی­ شود. به آن ها می­آموزند که چگونه با این حالت مقابله کنند(همان منبع).

«بر اساس نظر وان پیر^[۵۷](۱۹۷۳) ضمن آنکه برخی از درمان­گران به تألیف چندین روش برای درمان بیماران خود می­پردازند، روی آوردهای درمان­گری لکنت را ‌می‌توان در ۶ مقوله طبقه بندی کرد

– درمان­گری­های مبتنی بر تلقین انحراف توجه و اقناع

– درمان­گری­های مبتنی بر تنش­زدایی

– درمان­گری های مبتنی بر آهنگ گفتار و مهار بازده

– درمان­گری­های مبتنی بر تنبیه و تقویت

– درمان­گری­های مبتنی بر نظریه سیبرینتیک

– روان­ درمان­گری­ها٬ دارو درمان­گری­ها و گروه درمان­گری­ها»(دادستان، ۱۳۸۷: ۷۵).

روش­های درمانی گوناگونی برای درمان لکنت از سوی متخصصین پیشنهاد شده است که ما به ذکر پاره­ای از آن ها به صورت اجمالی بسنده بیان می­کنیم.

۲-۲-۶-۱ تلقین:

« در بسیار از موارد، به ویژه در انواع پیشرفته لکنت در بزرگسالان، درمان از راه تلقین پیشنهاد شده است. دلایل طرفداران این شیوه عبارتند از:

الف- لکنت متغیر است و افراد دارای لکنت بر روی یک کلمه خاص دچاره لکنت نمی شوند.

ب- لکنت تا حد زیادی متغیر بوده و به ندرت تک علامتی است.

ج-شدت لکنت بر حسب تناوب و مدت زمان و شرایط مختلف، متغیر است.

ح- در بسیاری موارد، به­ طور موقت، گفتار فرد روان می­ شود»(دهقانی هشتجین، ۱۳۷۴: ۲۴).

۲-۲-۶-۲ هیپنوتیزم

در این روش فرد لکنتی توسط تلقین و هیپنوتیزم آرام می­شوند و در حالت آرامش خوب تکلم ‌می‌کنند. اما عیب این روش داوم کم آن است.

۲-۲-۶-۳ خود القایی

«در این روش نظریه پردازان روش­های متفاوتی را پیشنهاد داده ­اند. ودبرگ^[۵۸] تلقینات زیر را درست پیش از خواب و بعد از بیدار شدن مؤثر می­داند. رابین^[۵۹] پیشنهاد می­ کند که به کمک خودالقایی می­ توان بر ترس از لکنت می­ شود غلبه کرد. وان پیر بر تلقینات مثبت تأکید دارد. اشمالز^[۶۰] تأکید می­ کند که فرد لکنتی باید باید ذهنی آرام داشته باشد و احساس امنیت کند و به روش درمانی اعتقاد داشته باشد و تمریناتی که پیشنهاد می­ کند عبارتند از:

۱-انجام تمرینات تنفسی دم و بازدم در شروع گفتار

۲- راحت کردن تنفسی و شل کردن حرکات و اندام­های تولید صدا

۳- استفاده از صدای بم

۴- آرام و شمرده صحبت کردن

۵-ذخیر داشتن اکسیژن، هنگام شروع به صحبت

۶- تمرکز بر انقباض شکم

۷-انتقال سریع از تولید گفتار به صوت، با تکیه بر آهنگ آن

1. صحبت بدون جمله مکث در قالب»(دهقانی هشتجین، ۱۳۷۴: ۱۵).

۲-۲-۶-۴ روش جویدن تنفس

فروشلز^[۶۱] در تعریف این روش چنین عنوان می­ کند که «نخست درمورد ماهیت جویدن و حرکات گفتاری برای بیمار توضیحاتی داه می­ شود. سپس از او خواسته می­ شود که به­ طور عادی، با لبان بسته و دهان خالی به جویدن بپردازد و در همان حال به حرکات زبانش توجه کند. سپس با گشودن دهان و استفاده از حرکات زبان و لب­ها، عمل جویدن را انجام دهد و در همان حین به صداسازی بپردازد. با انجام این روش، تصوری از یک زبان بیگانه پدید می ­آید و بدین ترتیب، بیمار یاد ‌می‌گیرد که روان­تر صحبت کند.» (همان منبع).

۲-۲-۶-۵ روش آرام­سازی

«آرام­سازی، ترس­های موقعیتی را از بین برده و از بروز اختلالات گفتار و واکنش­های اولیه و ثانویه همراه آن جلوگیری می­ کند. به هر حال، آرام­سازی به تنهایی کافی نیست، همچنان که آموختن چگونگی تنفس صحیح به تنهایی کفایت نمی­کند. در اینجا ما با زنجیره­ای از پاسخ­ها درگیر هستیم که با ترس از موقعیت شروع ­شده و با بروز اختلال در آهنگ و عملکرد تنفس، به صورت تکرار و گیر ادامه می­یابد. احساس گناه و اضطراب در موقعیت­های آینده، ‌به این سیکل معیوب مربوط می­ شود»(همان منبع).

۲-۲-۶-۶ خواب درمانی

روس­ها ‌بر اساس نظریه­ های پاولوف^[۶۲] معتقدند که خواب درمانی برای درمان لکنت مفید است. از دید پاولوف، بیماری­های روان­تنی نتیجه خستگی زیاد دستگاه اعصاب شخصی بر اثر تکالیف سنگین است. ‌بنابرین‏ خواب درمانی با ذخیره سازی انرژی مورد نیاز، سبب بهبود بیماری می­ شود (همان منبع).

۲-۲-۶-۷ رفتار درمانی

ولپ^[۶۳] در تأیید رفتار درمانی می­گوید: «لکنتی­ها در تمام موارد دچار لکنت نمی­شوند. آن ها معمولاً در هنگام تنهایی و یا در بین اشخاص خاص، به خوبی صحبت ‌می‌کنند. مشکل آن ها زمانی آغاز می­ شود که مضطرب باشند (دهقانی هشتجین،۱۳۷۴).

۲-۲-۶-۸ درمان­ها تنبیه و تشویقی

در کشورهای مختلف اشکال مختلفی از تنبیه نظیر ضربه زدن به سر و استفاده از شوک الکتریکی ‌در مورد لکنتی­ها به کار گرفته شده است. در گذشته چنین تصور می­شد که لکنت ناهنجاری و انحراف رفتاری و نشانه­ای از شرارت شیطانی است و چنین تصور می­شد که این عارضه، با به کار بردن تنبیهات دردناک از بین می­رود. تجربیات گوناگون نشان داده است که تشویق می ­تواند تغییرات قابل توجه در تناوب لکنت ایجاد کند(همان منبع)

۲-۲-۶-۹ درمان­های عامیانه

حجم زیادی از داروهای محلی و خانگی برای درمان لکنت توصیه شده است. سوزاندن و بریدن زبان لکنتی، خوردن داروها و مواد مختلف از قدیم رایج بوده است. درمان­های لکنت در فرهنگ­های مختلف، متفاوت است. لکنتی­های قبیله بانتو سیر می­جوند و قبایل دیگر از انواع مختلف گیاهان استفاده ‌می‌کنند. برای رفع لکنت، فرد را وا می­دارند تا در نیمه شب زمستانی در هوای آزاد، آب سرد روی خودشان بریزند و خود را در معرض باد قرار دهند. در مواردی نیز سوزن­های تیز و درازی در داخل بدن فرو ‌می‌کنند و با سوزاندن علف، پوست را داغ ‌می‌کنند. در بعضی سرزمین­ها لکنتی­ها را وا می­دارند تا جوشانده خرمالو و تخم مرغ خام و یا کباب زبان قورباغه بخورد(همان).

۲-۲-۶-۱۰ درمان جراحی