کانتی[۸۶] (۲۰۰۰)، در پژوهشی به بررسی این که آیا خود تعیینی و بررسی دقیق اهداف دانشجویان جدیدالورود می تواند پیش بینی کننده انگیزش درونی، عملکرد تحصیلی و سازگاری باشد، پرداخت. نتایج نشان داد که درجه اهمیتی که دانشجویان در اهداف خود منعکس کرده بودند، هر دو جنبه انگیزشهای درونی و بیرونی را شامل شده است. اهداف مستقل دانشجویان به ترتیب پیش بینی کننده معدل، انگیزه درونی بالا، انگیزه بیرونی پایین، بهبود در سازگاری اجتماعی و عاطفی در طول زمان می‌باشد.
گاتفرید[۸۷] و همکاران (۲۰۰۱) در یک مطالعه طولی به بررسی تداوم انگیزش درونی تحصیلی از دوران کودکی تا اواخر نوجوانی پرداختند. در این پژوهش که ۹۶ دانش آموز (۴۳ دختر و ۵۳ پسر) از ایالات متحده امریکا در آن شرکت داشتند، دو جنبه از تداوم و ثبات در تفاوتهای فردی و معانی آن در بین مقاطع راهنمایی تا دبیرستان مورد مطالعه قرار گرفت. نتایج نشان داد که انگیزه درونی تحصیلی در طول این سالها پایدار است. با افزایش سن، انگیزه درونی تحصیلی به شدت پایدارتر می شود و انگیزه درونی تحصیلی در بالاتر از این سنین کاهش مییابد.
مونتا و سیو[۸۸] (۲۰۰۲)، در پژوهشی به بررسی تأثیر صفات انگیزه های درونی و بیرونی بر خلاقیت و عملکرد تحصیلی دانشجویان دانشگاه های هنگ کنگ پرداختند. نتایج نشان داد که در یک کار آزمایشی نگارش خلاق، انگیزه های درونی با خلاقیت در ارتباط هستند. همچنین انگیزه درونی با نمره معدل سال اول دارای همبستگی منفی بود در حالی که انگیزه بیرونی دارای همبستگی مثبت بود. نتایج نشان میدهد که محیط دانشگاهی مانع انگیزه درونی و خلاقیت است.
فورتیر و همکاران (۲۰۰۲) در پژوهشی به آزمایش یک مدل انگیزشی از سطح عملکرد تحصیلی دانش آموزان بر پایه چهارچوب نظری رایان و دسی با بهره گرفتن از مدل سازی معادلات ساختاری پرداختند. نمونه این پژوهش شامل ۲۶۳ دانش آموز پایه نهم دبیرستان از شهر مونترئال کانادا بودند. نتایج نشان داد که انگیزش تحصیلی و صلاحیت تحصیلی به طور مثبت و مؤثر انگیزه خودمختاری را تحت تأثیر قرار دادند که به نوبه خود تأثیر مثبت بر عملکرد تحصیلی داشته است و مدل انگیزشی پیشنهادی در مجموع ۲۸ درصد از واریانس عملکرد تحصیلی را تبیین میکرد.
ری و الیوت[۸۹] (۲۰۰۶)، مطالعه ای با عنوان سازگاری اجتماعی و پیشرفت تحصیلی: مدل پیش بینیکننده برای دانش آموزان با صلاحیتهای رفتاری و تحصیلی متفاوت را در ایالات متحده امریکا انجام دادند. این مطالعه ارتباط مفروض میان سازگاری اجتماعی که بهوسیله حمایت اجتماعی درک شده، مفهوم خود و مهارت های اجتماعی اندازهگرفته می شود با عملکرد در آزمونهای پیشرفت تحصیلی را بررسی کرد. شرکت کنندگان شامل ۲۷ معلم و ۷۷ دانش آموز پایه های ۴ تا ۸ با شایستگیهای تحصیلی و رفتاری متفاوت، بودند. از معلمان خواسته شده بود که ۱ دانش آموز برای هر کدام از سه طبقهی شرکت کنندگان انتخاب کنند: کفایت تحصیلی رشد نیافته، کفایت رفتاری رشد نیافته و کفایت رشد یافته و حرفهای تحصیلی و رفتاری. تحلیل واریانس چند راهه نشان داد که هر سه گروه در مهارت تحصیلی با هم متفاوت بودند و دانشآموزانی که صلاحیتهای تحصیلی و رفتاری حرفهای و پیشرفته داشتند نسبت به آنهایی که صلاحیت رفتاریشان رشد نایافته بود، به صورت معناداری سطح بالاتری از مفهوم خود را از خود نشان دادند. هیچ کدام از گروه ها از لحاظ مهارت اجتماعی ادراک شده با هم تفاوت معناداری نداشتند. همچنین با توجه به مدل ارائه شده فاکتورهای سازگاری اجتماعی ۱۹ درصد از واریانس پیشرفت تحصیلی را تبیین می‌کنند.
وود[۹۰](۲۰۰۶)، پژوهشی با عنوان تأثیر کاهش اضطراب بر سازگاری اجتماعی و عملکرد مدرسهای دانش آموزان را در ایالات متحده امریکا انجام داده است. هدف این پژوهش، آزمایش اثر کاهش اضطراب کودکان بر بهبود عملکرد مدرسهای و سازگاری اجتماعی در چارچوب یک برنامه مداخلهای شناختی – رفتاری است. شرکت کنندگان شامل ۴۰ کودک (۱۳-۶) ساله با اضطراب بالا بودند. داده ها با بهره گرفتن از تحلیل رگرسیون، تجزیه و تحلیل شده‌اند. نتایج نشان میدهد که کاهش اضطراب توسط بهبود عملکرد مدرسه و سازگاری اجتماعی، پیشبینی شده است. این یافته ها نشان میدهد که تغییرات در اضطراب تحت تأثیر سازگاری اجتماعی و عملکرد آموزشی کودکان قرار دارد.
گوآی[۹۱] و همکاران (۲۰۱۰)، مطالعه ای با عنوان مفهوم خود تحصیلی، انگیزش تحصیلی مستقل (خودکار) و پیشرفت تحصیلی: اثرات افزایشی و واسطهای را در نمونه ای با ۹۲۵ دانش آموز دبیرستانی (۴۰۴ پسر و ۵۲۱ دختر) در کبک کانادا انجام دادند. سه مدل مفهومی برای بررسی این ارتباط مورد آزمایش قرار گرفت: ۱) انگیزش تحصیلی مستقل (خودکار) ارتباط میان مفهوم خود تحصیلی و پیشرفت تحصیلی را وساطت می کند، ۲) مفهوم خود تحصیلی ارتباط میان انگیزش تحصیلی مستقل (خودکار) و پیشرفت تحصیلی را وساطت می کند، ۳) هر دو ساختار انگیزشی بر پیشرفت تحصیلی اثر افزایشی دارند. یافته های حاصل از مدلهای ساختاری نشان دادند که فرض اول این مطالعه مبتنی بر اینکه انگیزش تحصیلی مستقل (خودکار) ارتباط میان مفهوم خود تحصیلی و پیشرفت تحصیلی را وساطت می کند، پذیرفته شده است.
حسین پور[۹۲]و همکاران (۲۰۱۲)، پژوهشی را با هدف بررسی رابطه خلاقیت، هوش هیجانی و سازگاری اجتماعی با بهبود عملکرد تحصیلی دانشآموزان دوره ابتدایی در ایران انجام دادند. گروه نمونه این پژوهش شامل ۳۱۲ دانش آموز دختر و پسر پایه پنجم ابتدایی ناحیه ۱ آموزش و پرورش ارومیه بود. برای بررسی متغیرهای پژوهش پرسشنامه هوش هیجانی شرینگ، پرسشنامه خلاقیت عابدی و بخش سازگاری اجتماعی پرسشنامه شخصیت کالیفرنیا استفاده شد. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که هیچ یک از متغیرهای این پژوهش، رابطه معناداری با بهبود عملکرد تحصیلی دانش آموزان نداشتهاند.
