حسن زاده، م، ۱۳۹۰، مهلت اقامه دعوای اضافی، نشریه حقوق اسلامی، شماره ۲۹، ص ۱۴۸٫

1. حسین زاده، ج، ۱۳۸۶، دادرسی تناظری در ابطال آیین نامه های دولتی، نشریه مدرس علوم انسانی، شماره ۵۴، ص ۲٫

حسینی، س، ۱۳۸۰، قانون آیین دادرسی مدنی در رویه قضایی، تهران، نشر میزان، چاپ اول، ص ۲۵٫

حسینی، س، ۱۳۸۳، اعتبار امر مختوم در امور مدنی، نشریه قضاوت، شماره ۲۶، ص ۱۳٫

1. 1. حیاتی،ع، ۱۳۸۳، شرایط رأی قابل اعاده دادرسی در آیین دادرسی مدنی جمهوری اسلامی ایران وفرانسه، ‌فصل‌نامه پژوهشی دانشگاه امام صادق، شماره ۲۴٫

1. 1. حیاتی،ع، ۱۳۹۰، آیین دادرسی مدنی، جلد اول، تهران، نشرمیزان، چاپ اول، ص ۱۵۹٫

1. 1. حیدری، س، ۱۳۸۷،اصل تناظر،رساله دکتری حقوق خصوصی، دانشکده حقوق دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ص ۲۵٫

1. 1. حیدری، س، ۱۳۸۹، اصل تناظر در حقوق ایران و فرانسه، نشریه مطالعات حقوقی، شماره ۲، ص ۳٫

1. 1. دهخدا،ع، ۱۳۷۲، لغت نامه، جلد اول، تهران، انتشارات دانشگاه تهران، چاپ اول، ص ۱۷۱٫

1. 1. دهخدا،ع، ۱۳۷۲، لغت نامه، جلد چهارم، چاپ اول، تهران، انتشارات دانشگاه تهران. ص ۲۱۱٫

1. 1. رسائی نیا، ن، ۱۳۵۱، آیا با قبول اعاده دادرسی از واقعیت و اعتبار امر مختوم کاسته می شود؟، نشریه ماهنامه قضایی، شماره ۷۳، ص ۳٫

   

1. رستگار نامدار، ح، ۱۳۵۶، صلاحیت دادگاه ها، صلاحیت ذاتی،صلاحیت محلی و نسبی، صلاحیت اضافی، نشریه ماهنامه قضایی، شماره ۱۳۴، ص ۱۸٫

زراعت،ع،۱۳۸۳،قانون آیین دادرسی مدنی در نظم حقوقی ایران، تهران، انتشارات خط سوّم، ص۱۱٫

ساردوئی و مولودی و عیوضی، م و م و ج، ۱۳۹۲، قلمروء دفاع ماهوی در حقوق دادرسی با نگرشی به حقوق تطبیقی، نشریه پژوهش‌های فقهی، شماره ۳، ص ۱٫

1. 1. سلطان زاده، ر، ۱۳۸۲، دستورالعمل ۵ گانه برای درمان اطاله دادرسی، نشریه قضاوت، شماره ۱۲، ص .۳۳

شاهچراغ، س، ۱۳۸۹، معیارهای تمییز اصول دادرسی از تشریفات در رسیدگی های حقوقی، مجله تعالی حقوق، سال دوم، شماره ۷، ص ۳٫

شمس،ع ،۱۳۸۶، آیین دادرسی مدنی دوره پیشرفته، جلد اول، تهران، نشر دراک، چاپ اول، ص ۲۷۴ و ص ۲۲ و ص ۲۴ و ص ۲۵٫

1. شمس،ع ،۱۳۹۰، ادله اثبات دعوا، حقوق ماهوی و شکلی، تهران، نشردراک، چاپ اول، ص ۱۱۸٫

شمس،ع، ۱۳۸۱، اصل تناظر، مجله تحقیقات حقوقی، شماره ۲۸٫ ص ۳٫

صدرزاده افشار،س،۱۳۸۰،آیین دادرسی مدنی و بازرگانی، تهران، انتشارات جهاد دانشگاهی واحد علامه طباطبایی، چاپ ششم، ص ۳۴۶ و ص ۵٫

الطباطبایی الیزدی، م ،۱۴۲۵، مستمسک العروه الوثقی، جلد ۶، قم، نشر موئسسه النشر الاسلامی، چاپ دوم، ص ۱۴۴٫

1. 1. عبدالرسول، د، ۱۳۸۹، ادله اثبات دعوا در امور مدنی و کیفری، تهران، نشرمیزان، چاپ اول، ص ۳۳٫

1. عبدالله، ش، ۱۳۸۱، مقاله اصل تناظر، مجله تحقیقات حقوقی، شماره ۳۶، ص ۶۳٫

عمید، ح، ۱۳۷۴، فرهنگ فارسی، تهران، موئسسه انتشارات امیرکبیر، چاپ چهارم، ص ۱۱۰٫

غفاری و عباسی، ه و ف، ۱۳۸۵، مروری بر حقوق متهم در نظام حقوقی ایران با رویکردی به اسناد فراملی، نشریه فقه و حقوق خانواده، شماره ۴۳، ص ۱۱٫

غلامی، ع، ۱۳۹۲، مانع یا رافع بودن صغر، جنون و عوامل مشابه آن نسبت به مسئولیت کیفری، نشریه پژوهشنامه حقوق اسلامی، شماره ۳۷، ص ۱۲٫

1. غمامی، م و محسنی، ح، ۱۳۸۶، اصول آیین دادرسی فراملی، تهران، نشرمیزان، چاپ اولف ص ۴۸٫

غمامی، م و محسنی، ح؛ اصول آیین دادرسی مدنی فراملی، تهران، انتشارات میزان، چاپ اول، پاییز ۱۳۸۶٫

غمامی،م، ۱۳۸۴، مقاله دعوای متقابل، مجله دانشکده حقوق و علوم سیاسی، شماره ۶۶، ص ۲۲۷٫

1. فرح زادی، ع، ۱۳۷۹، معرفی اجمالی اصول بنیادین دادرسی در اسلام، مجله کانون وکلا، ص۴۰٫

قزلسو، م، ۱۳۸۷، حقوق و تکالیف اصحاب دعوا در اولین جلسه دادرسی، پایان نامه کارشناسی ارشد دانشگاه ازاد واحد تهران مرکز، ص ۱٫

قهرمانی،ن، ۱۳۹۰، مباحث دشوار آیین دادرسی مدنی،جلد اول، تهران، انتشارات، چاپ دوم، ص ۱۲٫

کاتوزیان، ن، ۱۳۸۷، حقوق مدنی اموال و مالکیت، تهران، نشر میزان، چاپ یازدهم، ص ۱۱٫

1. کاتوزیان، ن، مقدمه علم حقوق و مطالعه در نظام حقوقی ایران، تهران، انتشارات شرکت سهامی انتشار، چاپ سی و سوم، سال ۱۳۸۲، ص ۳۱۰٫

کاتوزیان،ن، ۱۳۸۶، اعتبار امر قضاوت شده، تهران، نشر میزان، چاپ هفتم، ص ۱۱۸٫

1. 1. کاتوزیان،ن، ۱۳۸۷، اثبات و دلیل اثبات، جلد اول، تهران، نشرمیزان، چاپ پنجم، ص ۲۳ و ۲۴ و ۲۵٫

1. 1. کاشانی و جعفری، ج و ز، ۱۳۹۰، بررسی اثر انتقالی تجدیدنظر خواهی در دعاوی مدنی در حقوق ایران و فرانسه، نشریه پژوهش حقوق عمومی، شماره ۳۳٫

1. کریمی، عباس، ۱۳۸۶، آیین دادرسی مدنی، تهران، نشر مجد، چاپ اول، ص ۲۱ و ص ۲۶ و ص ۲۷٫

متین دفتری،ا، ۱۳۸۸، آیین دادرسی مدنی و بازرگانی، جلد اول، تهران، نشر مجد، چاپ سوم، ص ۳۳۳٫

متین دفتری،ا، ۱۳۸۹، آیین دادرسی مدنی و بازرگانی، جلد اول، تهران، نشر مجد، چاپ سوم، ص ۴۳۴٫

محسنی و کریمی و کاویار، ح و ع و ح، ۱۳۹۰، اصل آزادی دفاع در دادرسی مدنی، نشریه پژوهشنامه حقوق کیفری، شماره ۳، ص ۱۱٫

1. 1. محسنی، ح، ۱۳۸۵، مقاله مفهوم اصول دادرسی و نقش تفسیری آن و چگونگی تمییز این اصول از تشریفات دادرسی، مجله کانون وکلا، ص ۱۱۱٫

1. محسنی، ح، ۱۳۸۶، نظام های دادرسی مدنی، ‌فصل‌نامه حقوق دانشگاه تهران، دوره ۳۷، شماره ۱، ص ۱٫

محسنی، ح، ۱۳۸۹، اداره جریان دادرسی مدنی بر پایه همکاری و در چارچوب اصول دادرسی، تهران، نشر شرکت سهامی انتشار، چاپ اول، ص ۷۱٫

1. 1. مدنی، س،۱۳۸۲، آیین دادرسی مدنی، جلد اول، تهران، انتشارات پایدار.

1. مدنی،س ،۱۳۷۷،آیین دادرسی مدنی، جلد دوم، تهران، انتشارات پایدار، چاپ پنجم، ص ۱۰۴٫

مدنی،س، ۱۳۷۷،آیین دادرسی مدنی، جلد دوم، تهران، انتشارات پایدار، چاپ دوم، ص ۱۰۴٫

1. 1. معاونت آموزش قوه قضائیه، ۱۳۸۷، مجموعه نشست های قضائی مسائل آیین دادرسی مدنی، جلد ۱، تهران، انتشارات جاودانه، چاپ اول، ص ۱۹۱ و ص ۲۳۸

1. 1. معین،م، ۱۳۷۵، فرهنگ فارسی، جلد اول، تهران، موئسسه انتشارات امیرکبیر، چاپ نهم.

1. معین،م، ۱۳۷۶، فرهنگ فارسی، جلد چهارم، تهران، موئسسه انتشارات امیرکبیر، چاپ نهم، ص ۴۷۷۷٫

معین،م، ۱۳۷۶، فرهنگ فارسی، جلد دوم، تهران، انتشارات امیرکبیر، چاپ نهم، ص ۹۱۶٫

1. مقصودپور،ر ،۱۳۸۹، دعاوی طاری و شرایط اقامه آن، تهران، نشرمجد، چاپ اول، ص ۲۸۹٫

مقصودپور،ر ۱۳۸۹، دعاوی طاری و شرایط اقامه آن، تهران، نشرمجد، چاپ اول.

مهاجری، ع، ۱۳۸۷، دعاوی مالی و غیر مالی در حقوق ایران و فرانسه، تهران، نشر فکرسازان، چاپ اول ص ۹۵٫

1. 1. مهاجری، ع، ۱۳۸۸، مبسوط در آیین دادرسی مدنی، جلد اول، تهران، انتشارات فکرسازان، چاپ دوم، ص۳۸٫ و ص ۴۶۲ و ۴۶۳٫

1. مهین، ح، ۱۳۳۳، فرق بین اصول دادرسی مدنی و جزائی «۱»، نشریه کانون وکلا، دوره اول، شماره ۴۰٫

الموسوی الگلپایگانی،ا، ۱۴۰۱، کتاب القضاء، جلد اول، قم، منشورات مکتبه الامیرالمؤمنین. ص ۱۲۱٫

1. 1. مولودی، م، ۱۳۸۱، مقاله دعوای اضافی، نشریه مجله حقوق دانشگاه تهران، شماره ۵۸، ص ۱٫